Pamiętnik Pana Jerzego Swierczka - Anegdota o Męcikale

A może tak było?

O Męcikale

Od lat tysięcy sobie płynęła rzeka wśród nieprzebytych borów. Razu pewnego a było to długo przed rokiem 1570, nad brzeg tej rzeki w wędrówce swej doszło wędrowców dwóch a zwano ich

Janko i Giersz

odzianych w lniane i skórzane okrycia bo wczesna wiosna była.

Zastanawiają się.

Ale jak tu na stronę drugą przejść?

Miał każdy z nich tobołek a było tam trochę suchego mięsiwa

i parę ziaren do pogryzienia, -

dobytku tego nie zamoczyć.

rzeka nie szeroka,

ale głęboka i mulista do tego.

Brzegiem tak idą, aby wypatrzyć płytszego miejsca, by pokonać przeszkodę,

i na północ wędrować dalej: po jantar. Nagle za zakolem tej wspaniałej rzeki dostrzegają miejsce, w którym widać płyciznę na całej szerokości.

Po odpoczynku postanawiają z tego miejsca skorzystać.

Pojedynczo wodę przechodzą.

Jak ten pierwszy na środku już był, zapadł nagle się po pas w grząskim dnie mulistym, z którego trudno nogi wyciągnąć przemęczone. Nagle krzyknął Giersz z strachu i zmęczenia -

Janko! ale tu na środku tej rzeki

ten męczy kał –

idź dalej ! – prosi Janko

Udało się, staje Giersz na przeciwległym brzegu po pas

przemoczony a tobołek suchy, ale szczęśliwy jest -

Na drugiego teraz kolej.

Jak się też udało, do kamrata mówi, ale mi zimno br,br,

br dalej

iść trzeba jednak. I tak wyruszyli przez nieprzebyte Bory dalej.

Mijał czas.

Jak wracali spod dalekiego Gdańska jesienią już - nie zaznawszy tam

miejsca ani szczęścia, postanowili pozostać

koło brodu.

Bo okolica bogata była w zwierza i boru bogactwa a gleba do uprawy łatwa bo złocisto piaszczysta.

Wędrowców nad brodem więcej się zjawiało.

I tak Janko nad rzeką Brdą karczmę postawił koło miejsca, gdzie tak męczy kał. A to miejsce nazwano

Męcikał

a rzekę

Brda

Jerzy Świerczek 2005